"Τραγούδα λεύτερη καρδιά...": Μια μαντινάδα για το Γιάννη Χαρούλη

    Χτες βράδυ είχα την χαρά να παρακολουθήσω τη ζωντανή εμφάνιση ενός νέου Ελληνα καλλιτέχνη με μοναδικό στίγμα, του Γιάννη Χαρούλη. Οι εμφανίσεις του στο Βοτανικό τις ημέρες της ολιγοήμερης παραμονής μου στην πατρίδα ήταν μια πολύ ευχάριστη σύμπτωση που δε θα άφηνα να πάει χαμένη. Ηταν μια βραδιά μαγική, πανθομολογούμενα. Πολλά τα highlights, οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα στον απότοκό της.

     

    Θυμήθηκα πόσο διαφορετικό είναι απλά να αγαπάς και να παρακολουθείς έναν καλλιτέχνη από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το Youtube από το να ΧΑΙΡΕΣΑΙ μια ζωντανή παράσταση. Και πόσο μάλλον όταν ο καλλιτέχνης αυτός δεν είναι απλά διεκπεραιωτικός, δεν κυνηγάει απλά το μεροκάματο του σήμερα. Η μουσική είναι το οξυγόνο για το είναι του και ο παλμός του διαπερνάει όλο το κοινό του. «Τελευταία βραδιά απόψε, ρε γαμώτο» είπε χτες ο Γιάννης, και σου έδινε την αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή δεν θα ήθελε να είναι πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν θυμάμαι τρία encore σε καμία άλλη εμφάνιση καλλιτέχνη και το ακροατήριο να σείεται και για τέταρτο, να ζητάει κι άλλο.

    Μια συναυλία όμως δεν είναι μόνο ένας καλλιτέχνης και το έργο του. Μια συναυλία, αν αφεθείς ελεύθερος, μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά, έξω από τους τέσσερις τοίχους του χώρου, σε μέρη πολλά και αναμνήσεις γλυκόπικρες.

    Μα γιατί το τραγούδι να’ναι λυπητερό... Τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια της προεφηβείας μου, με το παράθυρα, τις μπαλκονόπορτες και το ραδιόφωνο ανοιχτά, να κολλάω στον κρύο τοίχο για να ξεφύγω για λίγο του καύσωνα και το τραγούδι αυτό να γεμίζει χαμηλόφωνα το χώρο. Χρόνια μετά, έλα πάρε με, σ’ άλλα ταξίδια μακρινά στου δειλινού τα μενεξιά. Αλλα χρόνια, ίδια αίσθηση...

    Πώς να μην ταξιδέψεις στην Κρήτη; Βράδια στα Χανιά να περπατάς στα πλακόστρωτα κάτω από τις βουκαμβίλιες, να οδηγείς το καταμεσήμερο στα βουνά με την ήλιο κάθετο και το άνυδρο τοπίο της Νότιας Κρήτης να σε κοιτάει αυστηρά. Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζεις. Η δωρικότητα και ο πόνος που ακόμα στάζουν οι τοίχοι της Σπιναλόγκας. Μαύρη πεταλούδα. Όσο βαρούν τα σίδερα, βαρούν τα μαύρα ρούχα. Η μουσική σαν αέρας που σε ταξιδεύει πετώντας μεσα απο τα στενά. Πάνω στην ουρά του αλόγου. Απομεσήμερα ανάμεσα στα λιόδεντρα, όλοι μου λεν ν’ απαρνηθώ του Λασιθιού το δρόμο, μα εγώ θα πηαίνω να’ ρχομαι για ένα χατήρι μόνο. Φίλοι να σε κερνάνε ρακές βράδυ, Δεκαπενταύγουστο, στην ακροθαλασσιά και μια λύρα να δίνει το ρυθμό κάπου στο βάθος, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή από ένα τρανζιστοράκι που να λέει «Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, ο Κώστας από Μελβούρνη αφιερώνει σε όλους τους συγχωριανούς του» και να σε φτάνει στην άκρη του κόσμου. Και να λες, τι είναι η Ελλάδα; Η απεραντοσύνη της που ταξιδεύει πάνω από πολιτείες και πελάγη και απλώνεται σ΄ όλη τη Γη. Μέχρι το χάραμα. Μέχρι να φύγουμε πάλι. Για δρόμους που δε θέλησα, στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

    Οσο κλισέ κι αν ακούγεται, η μουσική παράδοση παραμένει ζωντανή. Εξελίσσεται, αναπτύσσεται και ευημερεί, τζαμάροντας με ντραμς κι ηλεκτρικές κιθάρες μεταφέροντας το χτες στο σήμερα και το σήμερα στο αύριο. Δεξιοτεχνία στο κλαρίνο και την τσαμπούνα και μαλλί ράστα και εκρηκτικό hard rock λαούτο με μπόλικο headbanging. Το κοινό να παραληρεί. Οι μουσικοί έβαλαν μέσα την ψυχή τους και ευλόγησαν την παντρειά του παλιού με το ροκ του μέλλοντός μας. Λοιπόν ναι, την παράδοση την έχουμε ήδη πακετάρει σε καινούργιες φρεσκοαγορασμένες βαλίτσες και την παίρνουμε μαζί μας, με προορισμό το 2100 και ακόμα παραπέρα.

    Και τι να πρωτοπείς για τον πρωταγωνιστή της βραδιάς; Ηλεκτρική ενέργεια, μεταδοτικότητα, παλμός ξεσηκωτικός; Αυτά είναι σήμα κατατεθέν Χαρούλη, κινδυνεύω και πάλι να γίνω κλισέ... Θα κρατήσω τρια, λιγότερο προφανή αλλά πολύ σημαντικά, χαρακτηριστικά: μια αν δεν πω συστολή, θα πω σεμνότητα και λιτότητα, στα λόγια, στις εκφράσεις, στην όλη παρουσία. Τον τιμά αφάνταστα μπροστά σε ένα κοινο που πάλλεται και σείεται εξαιτίας του. Τον τιμά ακόμα περισσότερο στην εποχή της ακατάσχετης λογοδιάρροιας και πολιτικολογίας των πάντων επί παντός, στην εποχή που όλοι θα πουν την άποψή τους ακόμα και αν δεν είναι και πολύ σίγουροι για το πως τη σχημάτισαν, ακόμα κι αν ο χώρος είναι μια μουσική συναυλία. Ο Χαρούλης εκφράστηκε μέσα από τα τραγούδια. Άλλωστε, ποιό πολιτικό σχόλιο θα ήταν ποτέ πιο οξυδερκές και γεμάτο νόημα από τα «Μαλαματένια Λόγια»; Κρατάω επίσης το συναίσθημα, την αναφορά του στους γονείς του, «το Μανωλιό και το Λενιώ»,  «μακριά από το νησί μου κι από κείνη π’ αγαπώ» και το μεταδοτικό του χαμόγελο που φαντάζει τόσο πηγαίο. Η πορεία του ως τώρα με κάνει να πιστεύω ακράδαντα οτι αυτή η μετριοφροσύνη θα συνεχίσει να τον συνοδεύει. Εύχομαι και το χαμόγελο.

    Χτες βράδυ, το εσωτερικό μου ημερολόγιο έδειξε Άνοιξη. Ο παλμός αυτής της συναυλίας  ήταν η αρχή της Άνοιξης και ο προάγγελος ενός ακόμα Μεγάλου Ελληνικού Καλοκαιριού που με το καλό θα ακολουθήσει. Θα έπρεπε ίσως να κλείσω με κάποια βαρύγδουπη, ίσως κάπως θολή έκφραση αλλά η πολύ καλώς εννοούμενη λαϊκότητα, απλότητα και νεανικότητα της χτεσινής βραδιάς δε θα μου το επέτρεπε. Δίνουμε ραντεβού με το Γιάννη και την παρέα του για κάποια φεγγαρολουσμένο καλοκαιρινό βράδυ σε κάποια γωνιά της Ελλάδας. Μέχρι τότε, «Τραγούδα λεύτερη καρδιά, με το ριζίτη τρόπο, αίμα είναι το τραγούδι σου στσι φλέβες των ανθρώπω».